|
|
2005 Sumchog’s reis naar Nepal |
| |
 |
| |
 |
|
22 december 2005
Sumchogs mooiste kerst:
Almelose ontmoet biologische ouders in Nepal |
| | |
Toelichting: Dit verslag van mij uit Kathmandu
is gebruikt voor een onderstaande artikel.
Na een goede reis van 2 dagen ben ik donderdagavond 15 december,
samen met mijn moeder en mijn zus uit Amerika in Nepal
aangekomen. Ik werd geraakt door de armoede en ellende, die hier
heerst. Na 10 jaar lijkt het alleen nog maar een grotere
puinhoop te zijn geworden door de burgeroorlog met de maoïsten.
Je moet dit echt zelf zien, om het te geloven hoe arm dit derde
wereldland is.Ik vind dit zo erg voor de lieve, vriendelijke
mensen in dit toch zo mooie land. Zij zijn het slachtoffer van
zinloos politiek geweld en corruptie. Vergeleken hiermee heb ik
dan zo’n luxe leven in Nederland. Naast de jetlag kon ik ook
niet slapen van de spanning over het weerzien met mijn ouders na
10 jaar. In de tussentijd hebben we ook bijna geen contact
gehad. Alleen een keer per twee jaar een foto, of een bericht
via mijn broer, die nog in het kindertehuis in Bouddhanath
woont. De laatste 2 jaar hadden niets meer gehoord, tot het
bericht kwam dat mijn vader zo ziek was. Ik heb elke dag
gebeden, dat mijn ouders de wekenlange voettocht door de
Himalaya, over een pas van meer dan 5000m hoog zouden overleven.
Daarnaast was het in de hele Kathmanduvallei politiek onrustig,
want een gek geworden politieagent heeft op 13 december tijdens
een religieusfeest, 12 onschuldige mensen (w.o. kinderen) bij
een tempel doodgeschoten. Vrijdag, de dag na onze aankomst was
er een totale staking uit protest tegen dit politieoptreden, dat
uitliep op heftige rellen in de steden, vooral in Kathmandu. Ik
hoopte dat mijn ouders ondanks dit geweld veilig zouden
aankomen.
Gelukkig verblijven wij zelf in Bouddhanath, een Tibetaanse
enclave, 6 km ten oosten van Kathmandu. Het is hier zo vredig en
sfeervol, dat je je niet kan voorstellen dat er nog geen 10
minuten verder gevochten wordt.
Toen ik ‘s ochtends naar de grote stoepa liep, die wij zelfs
vanuit ons guesthouse kunnen zien, voelde ik mij echt thuis
komen!
De stoepa is een Tibetaans Boeddhistisch heiligdom, een grote
witte bolvorm met een doorsnede van 100 m, met daaromheen
platforms, die als totaal een mandala vormen. Dit geeft de
kosmos weer. Het is zo indrukwekkend, dat het behoort tot de
werelderfgoederen.
Het is al eeuwenlang een bedevaartsplaats voor Boeddhisten uit
Tibet en andere delen van de wereld, die vanaf 4 uur ‘s ochtends
tot laat in de avond in dikke rijen hen gebedsrondes lopen.
Naast de monniken lopen er mensen in zeer kleurrijke
klederdrachten, die nog prachtige uitstraling van devotie
hebben. |
|
|
|
|
 |
|
Maar er wordt ook gespeeld en gelachen door ondeugende kinderen
en ook de Hindus hebben er hun eigen tempeltjes. Dat loopt
allemaal door elkaar in een gemoedelijke sfeer. Het ruikt er
heerlijk naar de kruiden uit de stalletjes, de wierrook brandt
en er klinken mantra’s, cimbalen en fluiten. Dit alles wordt nog
extra feestelijk door de duizenden gebedsvlaggetjes, die vanaf
de stoepa om je heen wapperen in de wi
nd, om zo hun boodschap
van vrede, die erop gedrukt staat, de wereld in te sturen. 36 m
hoog boven alles uit kijken de ogen van de Boeddha je van alle
kanten aan.
10 jaar geleden stond ik hier ook als klein meisje met
Marie-Louise, mijn toekomstige moeder, te bidden, dat ik een
medisch visum zou krijgen voor behandeling van mijn ernstige
brandwonden in Nederland. Nu stond ik hier weer met haar op
dezelfde plaats en voelde me heel dankbaar voor alle hulp, die
ik in Nederland heb ontvangen. Daarom wil ik ook zo graag iets
doen voor de mensen in Dolpo, waar ik geboren ben, want daar is
geen enkele medische hulp tot nog toe. Dat plan gaat ook lukken,
want de tweede dag dat we hier waren hebben we al vergaderd met
de Duits hulporganisatie, die de school in mijn dorp Karang,
financiert. Het hoofd van de school, Kelsang, een Tibetaan die
in India opgeleid is en Engels spreekt, was hier ook bij
aanwezig. Hij kon ons veel vertellen over mijn familie en over
het leven in ons dorp.|
Mijn nu 21 jarige zus, Dorje Dolma, was al 12 toen zij naar
Amerika ging om ook geopereerd te worden. Zij weet zich nog veel
te herinneren en heeft bijna een boek klaar over haar jeugd in
Dolpo. |
|
| |
|
|
Mijn broer Pema an 13, die nog in het kindertehuis woont,
was er ook bij, omdat hij onze contactpersoon is met de familie
in Dolpo. Bovendien vind ik, dat wij als kinderen betrokken
moeten blijven bij onze cultuur. Hij gaat mij ook helpen bij de
projekten. Omdat de stichting Sumchog Kersbergen Foundation nog
pas geleden opgericht is, hebben we besloten dat de Duitse
Dolpohilfe de school blijft financieren en organiseren.
Omdat ik per fax hoorde, dat mijn praktijkschool het AOC in
Almelo, met hun Kerstmarkt euro 500 opgehaald hadden voor mijn
projecten, leek het mij een goed idee omdat aan de groentekassen
te besteden. Wij zouden ook alternatieven voor de gedroogde
yakmest en hout moeten voorstellen als brandstof, voor de open
haard waarop ook gekookt wordt. De constante rokerige ruimte,
waarin de mensen winterslang opgesloten zitten,ingesneeuwd door
metershoge sneeuwmuren bij – 40 C, schijnen naast
luchtwegproblemen, ook een oorzaak te zijn van staar(cataract)
en tbc, waaraan veel menen in Dolpo lijden. |
|
 |
|
| |
Wij hebben dus een paar mooie doelen om mee te
beginnen en dankzij de steun van de lezers van Tubantia, die ons na het eerste artikel al is
toegezegd, zal er vast nog meer volgen. Door deze dagen al goed
te gebruiken voor de organisatie van de projecten, duurde het
wachten op de komst van mijn ouders gelukkig minder lang Wij
verblijven in hetzelfde guesthouse als 10 jaar geleden, van een
heel behulpzame Tibetaanse familie. Dit is nu ons tweede huis
aan het worden. Het is alleen steenkoud: ‘s nachts wordt het al
– 5 C en bibberen we van de kou. Gelukkig had mijn moeder een
waterkoker en kruiken meegenomen, zodat we het met 2 dekens en 2
truien wel overleven. Het is erger voor de mensen die overal
langs de straat buiten moeten slapen met alleen een dekentje:
zij hebben letterlijk geen dak boven hun hoofd. Overdag is het
gelukkig nog steeds zonnig: dat maakt alles warm en vrolijk,
anders houd je het niet vol.
Maandagavond 19 december belde mijn broer op uit het
kindertehuis met het mooiste bericht wat ik me kon wensen: mijn
beide ouders met mijn 2 jongste zusjes waren in Kathmandu
aangekomen. Wij zouden ze de volgende ochtend om 7 uur ontmoeten
bij het kindertehuis, zodat ook mijn broer, die net met zijn
examenweek begint, hen nog kon zien. |
| |
|
|
 |
|
Op de trap van het Rokpa Childrens Home, waar wij allemaal zo’n band mee hebben, werd de
eerste familiefoto gemaakt! Het was een emotioneel weerzien met
mijn ouders na al die jaren. Het werd opgevrolijkt door mijn 2
jongste zusjes van 5 en 7 die ik nog nooit ontmoet had. Het zijn
schatjes! Na het ontbijt hebben wij mijn zieke vader meteen naar
de kliniek gebracht voor diagnose en therapie van zijn
tuberculose. Morgenmiddag krijgen we de uitslag van de
testen. Mijn oudste zus heeft de kleintjes onder de
douche gedaan, waarna ze een crème kregen voor de
verschrikkelijk ontstoken bulten op hun hele lijfje.
Toen zij vanuit de bergen naar het zuiden trokken om
vanuit de Therai de bus te kunnen nemen, zijn
ze ‘s nachts overvallen door een muskietenplaag. Mijn broer
heeft al een woning gevonden voor mijn ouders, waar ze de
komende maanden kunnen verblijven voor de tbc-therapie, die
trouw gevolgd moet worden, anders wordt je resistent. Hierin kan
de medische hulppost, die de stichting wil beginnen, ook een rol
spelen. Want mijn vader moet eigenlijk eind maart, als de passen
weer open zijn terug naar Dolpo, om het land te bewerken. Het
centrum kan dan de controle op de inname van de medicijnen
vervolgen. Vanavond gaan we met de hele familie “kora” lopen
rond de stoepa, die dan prachtig verlicht is met duizenden
boterlampjes. Een mooiere Kersttijd kan ik mij niet voorstellen! |
|
|
|
